“Tussen 2 maanden en 2 jaar” zei de specialist op mijn vraag naar de levensverwachting. Dat was aan het eind van een “sneldiagnose” medio juni 2017. Uit het onderzoek bleek onomstotelijk: uitgezaaide kanker in een niet te genezen stadium.

Natuurlijk stort de wereld in. Als zelfbescherming is er de vlucht naar voren, op de auto-pilot als verdedigingslinie. Regelen, plannen, problemen en oplossingen, beredeneren en doen. De rationele aanvliegroute doet het minste pijn. Een oud-collega: “joh, je pakt dit op als gewoon wéér een project van alle dag”. Met impliciet de boodschap: daarmee (alleen) ga je het niet redden. Uiteindelijk komt de emotie als een boemerang terug.

Zonder genezing als vooruitzicht en met onderdrukking van fysiek ongemak en pijn, blijft hoofdzakelijk de “zielenpijn”. Als hoop en toekomst ontberen, dan valt alleen nog acceptatie en omgaan met verdriet te leren. Er is geen heroïek. Geen planning meer. Go with the flow. Niet sturend maar volgend. Niet opgeven, maar meegeven. Berusting brengt rust. Tasten in de duisternis en hopen dat je – met hulp van wie je na staan - het lichtknopje vindt. Elke keer weer als (te vaak) het licht uitvalt.