Oké, vandaag lukt die salto even niet. Gisteren was de jongste jarig en een avondje gezelligheid betekent de volgende dag een hangdag zonder salto’s. Ik ben ziek, ernstig ziek. Maar je ziet het niet en je merkt het eigenlijk ook niet. Nou ja, behalve als het net te gezellig en net te laat is geworden de dag ervoor. In begin 2014 kregen wij te horen dat ik uitgezaaide borstkanker had. Wij hebben gelijk de kinderen betrokken in de wereld die kanker heet. Zo hebben wij ze in het begin meegenomen naar het ziekenhuis en heeft mijn oncoloog uitgebreid de tijd genomen om met ze te praten, open en eerlijk. De jongste, toen 7, vroeg haar of ze zijn mama beter kon maken. “Nee” antwoordde ze, confronterend, eerlijk en zonder omhaal. Net zoals wij zijn. We zijn positief, nee niet in dat ik genezen kan, maar wel in het leven. We halen eruit wat erin zit. Vakanties, gezelligheid met familie en vrienden en vooral met het gezin. Al is dat natuurlijk best een uitdaging met een puberdochter in huis. Hoe lastig is het om een ontdekkingstocht te maken met een zieke moeder in je achterhoofd. Lastig, moeilijk en soms zo stom! Mijn lieve gezin komt er wel, ze zijn mijn salto's!