Op de tennisbaan gebeurde het. Ik had geen controle meer over mijn linkerarm en begon met mijn linkerbeen te slepen. Ik ging naar de huisarts die me meteen doorverwees naar het ziekenhuis (neurologie). De uitslag van de MRI en de biopt waren verpletterend: een tumor in het midden van mijn hersenen, niet te opereren. De grond zakt onder je voeten vandaan, je komt in een hele boze droom terecht. Waarom moet dit ons overkomen? Hoe vertel je dit je kinderen, je ouders, je vrienden en vriendinnen? Al je toekomstplannen, je dromen, alles in één klap weggevaagd door zo’n klote tumor. Maar ik ben de strijd vol aan gegaan en mede door een hele schare aan lieve mensen om ons heen die ons zo veel liefde, medeleven en steun geven slaan we ons erdoorheen, al is het met een lach en een traan.
Natuurlijk lukt het niet altijd, maar ik probeer zoveel mogelijk van het leven en van mooie momenten te genieten. Samen met mijn oh zo liefhebbende man, onze stoere kinderen, familie en vrienden halen we alles er uit wat er in zit. We hebben zoveel mooie herinneringen en gaan er nog meer maken in het leven waar ik nog van alles wil doen en wil meemaken.