Februari 2013: ik was 32, getrouwd en moeder van ons eerste kindje (1). Op dat moment kreeg ik een hersenvliesontsteking en een sepsis (bloedvergiftiging). Bijna twee weken lag ik op IC. De kans dat ik het én overleefde én zonder blijvend hersenletsel was niet zo groot. Toch is dat wel gebeurd. Weliswaar was ik in eerste instantie deels verlamd, kon ik niet praten en moeilijk denken. Maar ik heb veel geluk gehad: al snel kreeg ik woorden in mijn hoofd terug en kon ik ze weer uitspreken. Mijn spieren sterkten ook weer goed aan. Later kwam wel nog de mentale klap via PTSS klachten.
Met de geweldige steun van velen was ik er na ongeveer 1,5 jaar fysiek en mentaal ‘bovenop’. Toen verwachtten we ons 2e kindje. Zo bijzonder dat we dat wonder weer mochten beleven!
Lang heb ik nog willen bewijzen dat ik heus wel weer de oude ben geworden. Tot ik doorkreeg: ik ben niet meer de oude en wil dat ook nooit meer zijn. Vroeger had ik veel verwachtingen van mezelf, ook professioneel. Nu ben ik door de ervaringen en de restklachten gaan leren met meer zelfcompassie door het leven te gaan. Dat is levenskunst en vraagt dagelijks aandacht.
Mijn motto: elke nieuwe dag is er 1! Dat maakt me levenslustig, een tikkeltje ongeduldig en vooral dankbaar.