Ik ben suïcidaal depressief geweest. Een eenzame ziekte. Dat gevoel van eenzaamheid is een symptoom van de ziekte zelf. Maar mijn telefoon stond ook niet bepaald roodgloeiend, m’n deur werd niet plat gelopen door vrienden en familie. Dat heeft mogelijk met de ongrijpbaarheid van de aandoening te maken en misschien ook wel met mij. Ik noem depressie overigens een ziekte, want ik zie het brein als een orgaan dat stuk kan. De depressie en angstaanvallen hebben me iets geleerd over de diepte van de menselijke ziel. Ik heb geleerd hoe kwetsbaarheid we zijn en ben me tegelijkertijd bewust geworden van de menselijke veerkracht. Ik ben de hel ingelopen en ben er uit terug gekeerd. Ik ben nu sterker, meer onafhankelijk van anderen. Schat de waarde van vriendschap realistischer in. Tegelijkertijd heb ik meer compassie met anderen. We zijn allemaal naakt en alleen. Zelfs als we dit niet beseffen. Zorg dus goed voor je zelf en voor de ander, wees tevreden met wat je hebt en kijk nooit met spijt terug. Mijn ziekte heeft jammer helaas ook iets kapot gemaakt. Ik geloof niet meer in een doel, niet in mezelf, niet in anderen, niet in een toekomst. Mijn ambities zijn weg. Dat zeg ik tegen niemand en daarom ben ik nog steeds alleen.