Na de diagnose spierziekte (HMSN) in 2011 was ik in eerste instantie uit het veld geslagen: hardlopen, LAW, flink sporten, het zou niet meer gaan. Maar ik draaide de knop om: kanker is erger, hier ga ik niet dood van. Tot juli 2013: toen bleek ik een tumor in m'n borst te hebben. Gelukkig was ik er op tijd bij: het hele traject, aangepast want chemo kon m'n spierziekte verder aantasten. Eind 2013 werd bij m'n moeder ook (uitgezaaide) borstkanker geconstateerd. (Ze is er nog steeds!) Inmiddels zat ik aan de 4e chemokuur. M'n vader overleed 2 maanden later, een paar dagen na m'n borstsparende operatie. Helaas was de operatie niet gelukt, dus die moest overnieuw, met als toetje bestralingen en 5 jaar hormoontherapie. Een hele pittige tijd: toen had ik geen keuze, ik moest gewoon door. Achteraf bekeken vraag je je wel af hoe ik het volgehouden heb.

We zijn nu 4 jaar verder. Ik werk niet meer, maar ben maatschappelijk actief op het gebied van toegankelijkheid. Heb meegedaan aan een onderzoek van het Spierfonds en kan weer beter en langer lopen. Ik mantelzorg voor m'n moeder, uiteraard naar vermogen, doe dingen die me energie geven: zoals yoga, pilates en kalligraferen en schrijven.