In maart 2017 kreeg ik, totaal onverwacht, de diagnose endeldarmkanker. Na het Grote Ongeloof volgden de weken van onzekerheid. Nadat ik te horen had gekregen dat de tumor, die we omgedoopt hadden tot Het Monster, goed te behandelen was kregen we weer een beetje hoop. Na een zeer intensieve radiotherapie van bestralingen en chemotabletten (en nog veel zieker worden nadat de behandeling gestopt is) ben ik nu weer heel voorzichtig op de weg terug. Na de slechte dagen met heel af en toe een betere dag, heb ik weer veel goede dagen met af en toe een dipje (van een paar dagen..). Aan de buitenkant zie je niets aan mij, maar mijn binnenkant is hard aan het werk aan herstel. Iedere dag heb ik nog de "tintel-pijnen". Over de andere bijwerkingen maar niet te spreken. Wat zoiets lichamelijk met je doet begrijpen mensen best. Maar wat zo'n ziekte doet met je bovenkamertje ... daar kun je je geen voorstelling van maken. Echt niet, behalve als je zelf in zo'n situatie bent (geweest). Tegen mensen die niet weten hoe ze met een ernstig ziek iemand om moeten gaan wil ik alleen maar zeggen; draai je niet af van me af. Zeg dat je het moeilijk vindt, dat je niet weet wat je moet zeggen... ik blijf zeggen; LEEF met me mee, LIJDT niet met me mee.