3 Jaar geleden werd bij mij de diagnose borstkanker gesteld. Het knobbeltje dat 9 maanden eerder als onschuldig was bestempeld, bleek kwaadaardig en had uitzaaiingen in mijn oksel veroorzaakt.
Na het verdoofde, onwerkelijke gevoel, sloeg de paniek toe. Kanker beheerste mijn leven; genieten lukte niet en positief zijn was moeilijk. Ik heb ontzettend veel gehuild, wist me geen raad met mezelf en mijn angst. Ik wilde mijn moeder en dat ze zou zeggen dat alles goed zou komen. Mijn gezin, basisgezin en lieve vriendin steunden mij onvoorwaardelijk en contact met vrienden deed mij goed. “Laten we elkaar stevig vasthouden”, zei ik.
Mijn oma zei ooit dat groen de kleur van hoop is. Die kleur geeft mij houvast en steun; ik droeg groene kleding als ik voor behandeling of controle naar het ziekenhuis moest.
Sinds kort durf ik iets verder vooruit te kijken en mij voorzichtig op dingen te verheugen. Ik ben dankbaar dat we er als gezin in geslaagd zijn om elkaar stevig vast te houden. Ik geniet van de kleine dingen, goede gesprekken en oprechte aandacht voor elkaar. Ruzie maken en boos blijven, vind ik tijdverspilling. Ik ben blij met de lieve mensen die ik dichtbij en op afstand om me heen heb verzameld en intens dankbaar dat ik leef.