Op mijn 7e werd per toeval dezelfde ziekte geconstateerd die mijn vader had: cystenieren. Een chronische, erfelijke nieraandoening. Wat ik op die leeftijd vooral wist, was dat deze ziekte dialyse betekende en dialyse betekende twee dikke naalden in je arm. Omdat de ziekte volgens de medische wetenschap door mijn DNA wordt veroorzaakt, kreeg ik ook al jong te horen dat er een kans was van 50% dat ik deze ziekte aan mijn kinderen door zou geven. Op mijn achtste lag ik een week in het ziekenhuis voor verschillende onderzoeken. Van mijn zaalgenootjes leerde ik dat je medicijnen, verstopt in vla, gewoon door de gootsteen kon spoelen als niemand keek. Op mijn 28e werd ik op weg naar college door een auto van mijn fiets gereden, waarna ik met een bloedend hoofd, en bloedende nieren, op straat lag. In de periode die volgde ontdekte ik dat ik een ziel heb, net als iedereen dat heeft, dat onze zielen met elkaar in verbinding staan en dat er altijd een vangnet is, wat er ook gebeurt. Nu ben ik 42 en leef nog steeds met deze ziekte, zonder veel medicijnen, en zonder dialyse, maar ook zonder kinderen en met verminderde nierfunctie. Mijn vader overleed in 1995, 13 jaar nadat hij ernstig ziek werd. Hij wordt nog steeds gemist.