Het is 12 februari 2010 als mijn leven wordt verwoest. Ik krijg te horen dat ik Hodgkin heb. De arts praat, maar ik hoor hem niet. ‘Dit was het dan.' Mijn ouders vertellen dat het te genezen is en ik voel een ongekende energie om te vechten.
Jij, onbekend ding, moet verdwijnen. Daar begon mijn gevecht, glimlachend, maar wat heb ik jou gehaat en nooit begrepen. Je hebt mij laten huilen, pijn gedaan en veranderd. Na mijn gevecht dacht ik dat ik van je af was, maar in plaats daarvan kreeg ik in 2015 een harde klap. Ik moest nu een innerlijk gevecht aangaan en jou accepteren, het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Jij hebt mij geleerd dat ik een doorzetter ben, maar dat ik jou niet kan vergeten. Ik heb je uit mijn lichaam verbannen, maar mijn gedachten verlaat je niet. Ik heb ongekende kracht gevoeld, maar ook kwetsbaarheid leren kennen. Elk jaar op 12 februari kom jij langs om te vragen hoe het gaat. En elk jaar vraag ik mij af of ik je moet uitschelden voor alle pijn en verdriet of dat ik je moet bedanken voor mijn kracht. Waarschijnlijk beide. We staan op en ik wijs je deur. Ik dank je voor het langskomen en zeg dat ik aan je blijf denken. Ik geef nog antwoord op je vraag, waarna ik je uitzwaai. Het gaat goed met mij.