In juni 2018 werd er bij mij (uitgezaaide) borstkanker geconstateerd. Ik wist al een tijd dat ik kanker had, maar wilde niet het medische circuit in met chemo, bestralingen e.d. Tot het te erg werd en ik toch maar naar de dokter ging, die me natuurlijk direct doorverwees naar het ziekenhuis. Sindsdien zit ik volop in het medische circuit.

What doesn't kill you makes you stronger. Het wordt zo makkelijk gezegd, maar is het ook zo? Ik ben nog niet dood, sterker nog het gaat best goed op het moment, maar of ik me sterker voel? Ik weet het niet. Ik ervaar deze periode van ziek zijn eerder als een verzachting, waarin ik meer open sta voor liefde en voor de mensen om me heen. Ik heb altijd geleerd om alles alleen te doen, niemand nodig te hebben. En nog steeds heb ik die neiging, ik kan het toch ook allemaal alleen? De vraag is alleen waarom ik dat zou moeten willen. Het leven is veel fijner als je mensen toelaat. Toen ik ziek werd en het aan mensen ging vertellen, erover schreef in m'n blog, het deelde op Facebook werd ik overspoeld door lieve reacties. Mensen die er voor me zijn, dingen voor me willen doen, met me meeleven. Het voelde (en voelt) als een warm bad. Ziek zijn hoeft niet eenzaam te zijn!