Na de diagnose acute leukemie is de dood altijd bij mij gebleven. Gedurende mijn lange verblijf in het VUmc werd het zelfs een dikke vriend. De meeste mensen die ik leerde kennen op de afdeling werden door hem opgehaald, maar mij kon hij niet overhalen. Later zijn er wat kritieke momenten geweest, enkele dagen na de geboorte van mijn dochter. De internist vertelde me dat ik direct naar de IC moest: U moet vechten voor uw leven. Toen werd mijn vriend behoorlijk irritant. Ik was er jaren klaar voor om met hem mee te gaan, maar nou kwam het niet uit. Waar haalde ik de tijd vandaan om de lessen van het leven door te geven aan mijn kind? Die tijd is me uiteindelijk gegeven, maar zonder vanzelfsprekendheid. Er volgden nieuwe problemen als gevolg van een verzwakte weerstand na een stamceltransplantatie.
De lessen die ik uit de opgave van de afgelopen jaren heb geleerd is dat je kwetsbaarheid je grootste kracht is. Je moet het zelf doen, maar je bent daarbij afhankelijk van zoveel mensen, dat dat ‘zelf’ helemaal niet zo belangrijk is.