Tot 17 april 2012 leidde ik met mijn jonge gezin een onbezorgd leven. Ik, 37 jaar, mijn vrouw Diana 36 jaar en onze kinderen Sander (toen 5 jaar) en Lieke (toen 3 jaar). Een leven zoals zovele jonge gezinnen leiden. Op 17 april 2012 veranderde dit onbezorgde leven in één klap. Ik kreeg te horen dat ik een zeer ernstige vorm van prostaatkanker heb. De arts vertelde ons dat hij verwachtte dat ik nog ongeveer 2 jaar te leven had. Hoe is dit mogelijk? Ik, de sporter, die altijd zuinig is geweest op zijn lichaam! Ineens word ik gedwongen te gaan nadenken over doodgaan. Nu, vijfeneenhalfjaar later, ben ik er nog steeds. Inmiddels 5 operaties verder en diverse (bestralings)behandelingen. Mijn sportlichaam heeft mij daarbij geholpen. Ik ben sterk! De afgelopen jaren is een achtbaan geweest. Van goede uitslagen naar minder goede. Van het zicht hebben op genezing naar het verschuiven van deze "eindstreep". Maar ik ga het halen! Ook mentaal word je ernstig op de proef gesteld. Sport (triatlon) helpt mij daarbij. Het houd me zowel fysiek, als mentaal sterk. De afgelopen jaren hebben mij ook verrijkt. Ik heb mooie dingen gedaan, meegemaakt en bereikt. Er zijn bijzondere vriendschappen ontstaan. Ik vertel er graag over..... Groeten Mathieu