We zijn inmiddels een half jaar verder nadat we op 31 augustus 2017 het vreselijke nieuws te horen hadden gekregen dat Mees een bottumor in zijn nek bleek te hebben en onze wereld van het 1 op het andere moment totaal leek in te storten, omdat in 1e instantie de overlevingskans nihil bleek te zijn. Zeker de eerste paar maanden hebben we in een soort bubbel geleefd, of beter gezegd werden we geleefd, moesten we overleven.
Het is onvoorstelbaar wat er allemaal op je afkomt aan emoties en wat je moet ondergaan waar je totaal geen invloed op hebt.
De 8 uur durende risicovolle operatie -en de enige kans op overleving- die hij moest ondergaan is wonder boven wonder geslaagd. De dankbaarheid naar het artsenteam in het LUMC is groot.
Maar bovenal zo trots op 14 jarige zoonlief hoe hij hier mee omgaat. Het enorme vertrouwen in de wetenschap en dat het goed zou komen. Bizarre afwegingen bedenken wat erger zou zijn geen functionerende benen of armen. Misschien is het de leeftijd om in het nu te staan en niet achterom maar vooruit kijken. Nog iedere 6 weken zitten we in het ziekenhuis voor controle en het maken van scans, want helaas is er zijn hele leven een kans dat het terug kan komen. Maar voor nu genieten we intens van elkaar.