Begin 1998; ik ben 23, net getrouwd, afgestudeerd en al een baan, droomhuis gekocht en 32 weken zwanger. Het leven lacht ons toe. Maar dat is logisch, ellende gebeurt bij anderen. Toch? Met een dreun ontdek ik dat dat niet waar is. Plots beland ik in een hel van pijn. Met de ambulance naar het ziekenhuis. Daar overlijdt onze ongeboren dochter. Tijdens de spoedoperatie blijkt dat mijn hele darmpakket om zijn as is gedraaid (volvulus) en is afgestorven. Onze volkomen gezonde, maar overleden, dochter brengen ze bij de familie met het bericht dat ik ook zal overlijden. Maar als een wonder kleurt een stukje darm roze en overtuigd een van de artsen de rest ervan om mij een kans te geven. Na enorm veel ellende –half jaar ziekenhuis, met ambulance naar begrafenis van onze dochter, 4 grote operaties, vele complicaties – kom ik toch weer thuis. Maar nog doodziek en ik zie het niet meer zitten. Mijn lijf kan letterlijk niets meer. Toch kom ik er weer boven op. En meer dan dat: ik ben dankbaar voor hetgeen ik meegemaakt heb! Ik ben een ander mens geworden, kijk anders tegen dingen aan. Mijn beperkingen weerhouden me van meedoen aan de jachtige maatschappij. En elke keer als ik dat even vergeet…dan word ik wel weer opgenomen in het ziekenhuis…