Van de een op de andere dag veranderde ik, door een gescheurde kransslagader, van een actieve vrouw van 58 jaar, naar iemand die op het ic in het ziekenhuis lag. De artsen konden niets meer voor mij doen. Wat mij bij is gebleven dat ik rust vond met het gegeven dat mijn relatie met man en kinderen goed was. Dat in principe alles wat ik zou willen zeggen, gezegd was.
Doordat ik de eerste dag overleefde nam de cardioloog contact op met het ziekenhuis in Utrecht om te kijken of het mogelijk zou zijn mijn leven te redden met een steunhart.
Ik werd naar Utrecht gebracht en daar is een steunhart bij mij geplaatst. Dit is een mechanische pomp geplaatst op mijn hart met een canule naar mijn aorta waar mijn bloed naar gepompt wordt. Inmiddels sta ik op de wachtlijst voor een harttransplantatie.
Mijn kwaliteit van leven is goed. Ik heb mijn beperkingen maar als ik het alternatief voor ogen hou, nl sterven, dan tel ik mijn zegeningen!
Mijn toekomst is onzeker. Ik draag de pomp nu vier jaar en ik sta sinds anderhalf jaar op de wachtlijst. Ik zorg goed voor mijzelf. Zo hoop ik het met de pomp zonder complicaties tot een transplantatie uit te zingen. Naast soms verdriet, in liefde met dankbaarheid en vertrouwen.