Een jaar na de chemo's en de stamceltransplantatie besluit ik dat ik geen patiënt meer ben. Ik heb me lange tijd laten leven door afspraken, medici en instanties. Anderen bedachten wat goed voor me was. Ik ben het zat. Ik wil mijn leven terug. En dus neem ik langzaam mijn plek weer in. Maak ik me los van de kanker door dingen te doen die normale mensen ook doen. Op vakantie gaan. Werken. Mijn huis opknappen. Ik wil niet meer bezig zijn met doodgaan, en met de garantie dat deze ziekte terug gaat komen. Ik wil mijn eigen keuzes maken. Ik ervaar nog steeds dezelfde hobbels als voor de diagnose. Ik heb niet opeens 'het licht gezien'. Ik kijk niet met een gretige blik vooruit, beweeg me niet dansend door het leven. Toch krijgen dingen voor mij een andere kleur, een andere waarde. Emoties worden dieper, verhoudingen duidelijker, ontmoetingen waardevoller. Ik kom dichter bij de essentie. Van alles. Ik zoek hoe ik mijn leven weer op kan pakken, met de wolk van een volgende keer boven mijn hoofd. Ik wil het afgelopen jaar als leermoment met me meedragen en als zorg los kunnen laten.

Ik zet grote kleine stappen.