Juli 2016, deze mededeling, een auto ongeluk, een hoge dwarslaesie. In een fractie van een seconde belandt je in een rollercoaster.  Dit is niet te bevatten.
Veel vragen , veel problemen die opgelost moeten worden, veel van alles, teveel van alles. Maar we gaan door en zetten onze schouders eronder. Veel praten, veel tranen, veel onmacht, hard werken, maar we komen er door heen. Elke keer opnieuw, elk probleem opnieuw, we lossen het op of we verzinnen een alternatief.  We zijn goed bezig en beresterke.
Dan denken wij dat we het ergste wel verwerkt hebben en het ook redelijk een plek hebben gegeven. 
We zijn inmiddels getrouwd, juli 2017, nu krijgen we wat meer rust en gaan we bouwen.
Helaas...augustus 2017, dan slaat er een atoombom in. Dat het nog erger en zwaarder zou worden, hebben wij niet kunnen bedenken. Heeft niemand kunnen bedenken en was ook iets wat simpelweg, niet had mogen gebeuren. Althans, nog niet, we deden het zo goed, we hadden zo hard gewerkt.
Weer in een fractie van een seconde, stort onze hele wereld in.
Kanker, uitgezaaid naar mijn bijnier en lymfknopen. Dit is niet meer te genezen, ze kunnen het alleen rekken en draaglijker maken.
Veel vragen, veel tranen , ongeloof en onmacht passeren weer de revue.