Op mijn 32-ste kreeg ik borstkanker. Veertien jaar later, nu ruim drie jaar geleden, werden er uitzaaiingen in mijn longvlies ontdekt. ‘De gemiddelde levensverwachting van vrouwen met deze aandoening is drie jaar’, werd mij meegedeeld. Dankzij medicijnen zijn mijn uitslagen stabiel, kan ik ‘gewoon’ doorleven en genieten van het alledaagse. Naast de angst en onzekerheid die er ook is. Ik ben een dankbaar mens.Kanker krijgen is een eenzaam proces. Bijna niemand kán begrijpen wat ik meemaak, het is zo veel en complex. Tegelijkertijd realiseer ik me dat anderen dit in zoveel andere facetten van het leven ook meemaken. Dat is troostend. Het is als een ongevraagde reisgenoot, als een kind of een partner, die gaat nooit uit je hoofd, die is er altijd. Ik zie kanker nu als mijn drijfveer; dit is waarom ik de dingen doe zoals ik ze doe. In die zin heb ik er niet om gevraagd maar het is wel wie ik ben geworden. Het is ook een beproeving: de medische kant, de angst voor aftakeling, afhankelijkheid en slechte uitslagen, de reacties van anderen. Het is een test in weerbaarheid, in kwetsbaarheid kunnen laten zien en in veerkracht. Dat is het rare natuurlijk, kanker is geen geschenk, maar die veerkracht wel!