Rond 2007 werd ik voor de eerste keer geconfronteerd met diagnose depressie en burn-out. Overbelasting na een moeilijke periode in mijn gezin. Dat was de oorzaak kreeg ik te horen. Had ik maar beter naar mijzelf geluisterd. Er was meer aan de hand met mij. Ik begreep mijn omgeving vaak niet en mijn omgeving mij niet. Ik kon goed omgaan met de meeste mensen in mijn omgeving en ik kon daardoor veel verbergen. Met mij ging het altijd goed, dat straalde ik uit.
Ik kreeg rond 2014 van een psycholoog te horen dat ik wel eens last kon hebben van ADHD. Daar is toen niet verder onderzoek naar gedaan. Ik zag het nut er toen niet van in. Ik was wie ik was dacht ik. Inmiddels jaren en enkele depressies verder was er een hulpverlener die verder keek dan haar neus lang was. Zij vermoedde een onderliggende oorzaak van mijn steeds sneller terugkerende depressies. Onderzoek heeft nu uitgewezen dat ik last heb van ASS (autismespectrumstoornis) met vermoeden van ADHD. Dat er nu een diagnose is, geeft mij rust en acceptatie van mijzelf. Dit maakt ook wie ik ben en het is goed zo. Nu ben ik met een psycholoog bezig om uit te zoeken wat de oorzaken zijn van de overprikkeling en hoe met overprikkeling om kan en moet gaan om er weer bovenop te komen