Daar stond ik dan. Ja ik voelde toch echt wat! Dit was nadat ik met mijn zoontjes van op dat moment 2 en 4 jaar oud aan het stoeien was op mijn bed. De oudste viel op mijn borst en wat deed dat zeer. Vanaf dat moment ben ik gaan voelen. De plek die ik in mijn borst voelde deed geen pijn. En was hij op mijn andere borst gevallen dan had het ook pijn gedaan. Dit gebeurde op zaterdag. 's Avonds ben ik zelfs nog met familie uiteten geweest zonder hier wat over te noemen. Na een hele onrustige werkdag op maandag, 's avonds besloten om toch de volgende dag de huisarts te bellen. Na een bezoek aan de huisarts en het ziekenhuis een paar dagen later bleek al snel dat ik borstkanker had met een uitzaaiing in de lymfeklier. Ik heb me nooit ziek gevoeld of moe. Misschien wel omdat ik midden in de scheiding zat en met mijn hoofd dus wel met andere dingen bezig was. Ik heb vaak gedacht wat een geluk bij een ongeluk de botsing met mijn zoontje! Hoe was het met mij afgelopen als dat niet gebeurd was? De hele behandeling die mij voorgesteld was heb ik ondergaan. Niet omdat zij vonden dat het nodig was maar juist omdat ik na vele gesprekken voelde dat dit mijn weg was. Juist doordat ik bij mezelf bleef heb ik de behandeling goed doorstaan!