Twee maanden geleden, genoot ik nog met volle teugen van m’n groentetuin. Hier en daar een pijntje, maar dat schreef ik toe aan dat we allemaal een jaartje ouder worden. 

Plots kon ik bij het eten van spaghetti mijn vork niet meer ronddraaien. De wereld stond eerst even stil en daarna op z’n kop. Er werd een hersentumor ontdekt. Na het uitvallen van mijn hand en arm, volgde m’n been. Ze lieten zich niet meer aansturen, langzaamaan raak ik de controle over mijn lijf kwijt. 

Ik ben gewend voor mezelf te kunnen zorgen. Zelfredzaamheid is een belangrijke waarde voor mij. En vanuit die overtuiging was ik er altijd graag voor anderen, vond ik het fijn de redder de zijn, ze weer op de been te helpen. 

En nu moet ik zelf geholpen worden. Met zitten, liggen, wassen, aankleden. En kan ik niet meer worden gered. Door niemand. Toen kwam het overdonderende besef dat die zelfredzaamheid eenzaamheid betekent als je niet durf te delen. Dat het veel meer moed vraagt om het echt samen te doen, dan veilig alleen. En dat leunen op iemand waarvan je zielsveel houdt, meer vervullend is dan zelf rechtop kunnen staan. 

Laat dat dan de redding zijn, dat ik door dit intense proces een nog dieper besef heb gekregen van wat ware liefde is.