Toen ik drie jaar geleden 60 werd heb ik een groot feest gegeven. Op het feest vertelde mijn jongste dochter haar beleving van de periode van mijn kanker; van diagnose tot ‘genezing’. Deze beleving was ingebed in een periode van een bypass operatie, waarin ik scheidde van mijn alcoholistische echtgenoot, verhuisde en mijn leven weer opbouwde. De diagnose darmkanker vaagde mijn goed geplande leven weg. Met het gevoel ‘Kanker is gelijk aan dood’ verliet ik in 2007 de spreekkamer. Ik voelde dat ik afscheid moest gaan nemen, voelde me eenzaam en verlaten. Ik neigde me te isoleren. Voelde me op de bodem van een put; uitzichtloos, hulpeloos en bang. Daarbij kwam de angst voor de pijn van de verdere behandeling. Bang voor eenzaamheid ten gevolge van een stoma; welke vrouw wil een geliefde met stoma? Door de onvoorwaardelijk, verbazingwekkende liefde van mijn dochters en vrienden leerde ik afhankelijk te zijn. En ervoer ik ten diepste een sociaal wezen en mens te zijn. Verbonden met de energie die gelegen is in de verbinding, Ik begreep dat ik geen kanker was, wel kanker had. Met dit besef werd de liefde voor en van mijn dochters en vrienden intenser en heb ik de principiële keus gemaakt om geluk boven succes te stellen.