In 2004 vertrouwde ik mijn linkerborst niet. Ik was 48 jaar met drie puber/adolescente kinderen en nog getrouwd. Tijdens de vakantie was ik heel verdrietig omdat het niet goed voelde. Na de vakantie heb ik het ziekenhuis gebeld voor een afspraak bij de chirurg. Het bleek borstkanker. Naast alle stress dat je kanker hebt, moet je heel snel beslissen hoe en wat. Na de eerste schrik was het voor mij snel duidelijk dat het geen besparing, maar amputatie zou worden. Op een zaterdag zag ik voor het eerst mijn geamputeerde kant. Wat was ik verminkt, ik voelde me geen vrouw meer, ik zag alleen maar ribben, niets meer.
Nadat ik uitgesnotterd was, kwam mijn vraag: 'hoe is het met de vrouw Marijke?' Ik zag dat het niets met mijn vrouwzijn te maken heeft. Mijn lijf was beschadigd, niet mijn vrouwzijn. Ik heb jaren zonder prothese gelopen. Het was een beetje recalcitrant gedrag, begrijp ik nu. Na drie jaar heb ik me op de lijst laten zetten voor reconstructie. Oef heftig hoor... een snee van onder mijn oksel tot mijn heup op de rug. Het resultaat is heel mooi. Ik ben er heel blij mee!