In juni 2014 zijn Pepijn en ik getrouwd, samen met onze drie kinderen, Warre, Ditte en Stijn. Een cadeautje, omdat we samen 100 jaar werden. Een prachtig feest op een camping in Friesland. Vijf maanden later kwam ik bij de dokter omdat mijn borsten vreemd voelden. Foute boel. Mijn borst moest eraf, de kanker werd behandeld, maar bleek een half jaar na de laatste immunotherapie uitgezaaid naar mijn hart, longen en lymfeklieren. Al die tijd ging ik op de fiets naar het ziekenhuis, en nog steeds. Het geeft me een gevoel dat ik de dingen zelf in de hand heb. Zie je wel, ik kan dit wel. Een bucketlist heb ik niet. Het gaat me om de kleine dingen. Ik doe eigenlijk alles
voor de kinderen. Ook om ze te laten zien: er kan soms veel meer dan dat je denkt dat er kan. Leef nu!
Misschien ben ik nu wel gelukkiger dan voor de kanker. Ik ben me meer bewust van alles. Er zijn veel momenten dat ik op de fiets zit en geniet dat ik de kinderen naar school kan brengen. Maar ook van hoe blauw de lucht is. De kleine dingen. Ik voel tijdsdruk. Dat speelt een rol. Want als ik het nu niet doe, weet ik niet of ik het volgend jaar nog wel kan doen. Ik stel de dingen minder uit. Ik denk: ‘Laat ik het nu maar doen. Het komt nu op mijn pad.’
Ik leef.