Zal ik je vertellen over een hersentumor glioblastroom graad 4? Of over het aanstaand sterven van mijn lichaam? Nee, misschien moet ik dat niet doen, je zou er misschien van moeten huilen. Zal ik je vertellen over de strijd die ik niét strijd, of over een gevecht dat ik niét vecht omdat die termen zo hard zijn en het dan lijkt alsof je zou kunnen verliezen en dan niet hard genoeg gestreden of gevochten hebt.
Zal ik je vertellen over dansen? Ja, laat ik je dáárover vertellen. Vertellen over het dansen van deze ziel die 'ik' nu nog 'ik' noem in dit fijne lichaam, waarin ook een tumor zich een plek toegeëigend heeft. Over dansen in het nu van dit leven waarin gisteren en morgen vreemde illusies zijn. Ik vertel je graag over het dansen met dit leven, waarbij het dansen met vallen en opstaan gepaard gaat, soms ontzettend pijn doet, soms zó fantastisch mooi is en er soms echt niet meer zo sierlijk uitziet als dat het eerder eens deed. Zal ik je daarover vertellen? Of toch niet? Of zal ik stil zijn en die woordeloze alomvattende stilte haar schone werk stilletjes zelf laat doen? Ja, laat ik dat doen.