September 2016 merkte ik dat mijn werk me minder gemakkelijk afging. Op vrijdag 10 oktober ging het goed mis. Op kantoor kreeg ik vanaf de eerste seconde niks gedaan. Ik ben naar huis gegaan. De huisarts liet me testjes doen en besloot om me door te sturen naar de spoedeisende hulp in het ziekenhuis. Er werden scans gemaakt van mijn hoofd en lichaam. Ik bleek een tumor in mijn hoofd te hebben. ik moest blijven, tussen hoop en vrees. Dit kon mij toch niet overkomen!? Eind oktober werd ik geopereerd. De uitslag kon niet slechter. De arts vertelde me dat ik deze vorm van kanker niet kon overleven en nog een paar jaar had. Het was moeilijk om aan de kinderen te vertellen. Na de eerste periode van een rouw hebben mijn echtgenote en ik besloten om de draad weer wat op te pakken. Inmiddels is zevolop aan het werk. Zelf ben ik een positief ingesteld mens. Ik ga niet hele dag medelijden met mezelf hebben maar wil nog leuke dingen gaan doen voor zover mijn conditie dat toelaat. Valt niet altijd mee. Ik geniet niet van elke dag dat ik nog leef, soms voeren bezorgdheid en futloosheid de boventoon en ben ik moeilijk in beweging te krijgen. Toch lukt het me om iets positiefs uit iedere dag te halen. Het zijn de kleine dingetjes die het doen.