Na een aantal jaren rommelen met eten, besloot ik toch maar eens langs de huisarts te gaan. Ik werd al vrij snel gediagnosticeerd met een eetstoornis. Tijdens m’n behandelingen werd duidelijk dat ik intensievere hulp nodig had en ik werd opgenomen in een kliniek. Later kwamen ze erachter dat ik ook een depressie, dissociatieve persoonlijkheidsstoornis en een post traumatische stressstoornis heb. Helaas ging ik snel bergafwaarts. Ik ging van kliniek naar kliniek en viel in een diep zwart gat. Iedere instelling verwees me weer door naar de ander, omdat ze me niet konden helpen. Hierdoor verloor ik mijn vertrouwen in de hulpverlening. Door mijn trauma was ik het vertrouwen in de mensheid sowieso al verloren, wat er samen voor zorgde dat de toekomst er in mijn ogen vooral uitzichtloos en eenzaam uitzag. Momenteel zit ik met een ibs (gedwongen opname) op de HIC en loopt er een euthanasieaanvraag. Ik heb het zwaar, ik ben op en wil zó graag vredig gaan vliegen. Maar sinds een paar dagen heb ik toch weer een beetje hoop teruggevonden. En geloof me, hoop is alles wat je nodig hebt om door te kunnen vechten. Dus ik heb besloten mijn leven nog één laatste kans te geven. Het wordt een lange zware weg maar ik mag niet opgeven, nog niet.