Voorjaar 2016
“Mama, ga jij dood?” De vraag zie ik al weken aankomen. Samen met mijn dochter (5) lig ik in het grote bed. Sinds we weten dat ik borstkanker heb, hebben we een knuffelkwartier. Elke avond liggen we naast elkaar te kletsen. Over mijn ziekte, nieuwe jurken of speeldates. Zij bepaalt het onderwerp, ze mag vragen wat ze wil. Vanavond stop ik mijn neus in haar haren. Ik probeer te verdoezelen dat ik toch een beetje snik. “Nee, lieve schat”, zeg ik. “Mama gaat niet dood. De dokters gaan me beter maken. Dat is niet in een dag gepiept, het gaat lang duren. Maar ik word beter.”

Najaar 2017
Het is gelukt. Na zes TAC kuren, een borstamputatie en reconstructie, is de kanker weg. Opgehoepeld uit mijn borst. Of ik alweer de oude ben, weet ik niet. Misschien word ik wel nooit meer zoals ik was. Dit proces heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten, op mij en mijn omgeving. In de nacht, als ik lig te woelen in mijn bed, grijpt de angst me soms bij m’n strot. Dan voel ik een bal in mijn maag. Maar ik weiger me erdoor te laten leiden. Hier in huis lachen we elke dag. Het leven is gewoon doorgegaan, zij het met vallen en opstaan. Af en toe struikel ik nog weleens, maar ik laat me niet meer keihard onderuit maaien.