Ik ben 62, mijn kinderen zijn volwassen, ik geniet van mijn ZZP-bestaan als docent en opleider en ga veel naar theater. Kortom, een heerlijk leven. En dan krijg ik in augustus 2010 de diagnose dikkedarmkanker stadium IV. Prognose: slecht. De chemo maakt me zo ziek dat ik niet kan werken en ik ontdek dat ik daardoor een stuk van mijn identiteit verlies. Dus ik stop met werken en zoek een ander pad. Een combinatie van regulier en niet-regulier. En dat werkt, ik leef nog.
Heel mijn leven ben ik bezig geweest met informatieoverdracht; als juf, als uitgever en als opleider. Toen ik een beetje gewend was aan kanker te hebben vroeg ik me af of ik mijn vak kon combineren met mijn ziekte. Om zelf iets te leren en dat te delen met anderen. Ik besloot me te gaan verdiepen in de ziekte. Vanaf dat moment lees en leer ik dagelijks over mijn ziekte, interview ik artsen en onderzoekers. Die informatie deel ik met patiënten. Via de patiëntentijdschriften waarin ik schrijf en via mijn website. En al die informatie maakt het – gek genoeg - makkelijker voor me te accepteren dat ik ziek ben. Weten wat er in mijn lijf gebeurt geeft me op de een of andere manier troost. Hierdoor kan ik leven met kanker: angst en hoop gaan door dezelfde deur.