Vanaf begin 2015 kreeg ik langzaam steeds meer last van spraakproblemen. Eind 2015, een week voor kerst, werd na vele onderzoeken de diagnose ALS gesteld. Ik heb een maand stoïcijns op de bank gezeten vol ongeloof en verdriet. Na deze maand besefte ik dat zitten op de bank geen leven is. Dan stopt het leven nu al. Vervolgens heb ik samen met mijn man, onze kinderen, familie en vrienden de draad weer opgepakt.
Na gesprekken met psycholoog en een training mindfulness heb ik geleerd te genieten van elke dag. Iedere dag biedt mooie momenten. Een vogeltje dat fluit, de prachtige natuur, een nog sterkere band met mijn man, kinderen en mijn ouders en heel veel mooie momenten met vrienden. Natuurlijk zijn er moeilijke momenten, als ik weer in moet leveren....de ziekte betekent ook afscheid nemen van bijvoorbeeld werk (gelukkig niet van mijn lieve collega's), autorijden en hobby's uitoefenen. Maar ik merk dat mijn positiviteit, kijken naar wat nog wel kan in plaats van wat niet kan, een inspiratiebron is voor mijn omgeving. Waar ik voorheen een druk leven had, ontdek ik dat er nog veel meer bestaat in het leven. Ook besef ik nu meer dan ooit hoeveel lieve vrienden we om ons heen hebben. Dit alles maakt me een rijk en gelukkig mens.