Januari 2001 hoorde ik dat ik Schildklierkanker had. Een keiharde klap in mijn gezicht. Dat kon toch niet! Ik voelde me niet ziek en ik had geen klachten, alleen een klein, stom bultje in m'n hals. Ik was 33, getrouwd met de liefde van m'n leven en moeder van twee kinderen van 7 en 4. Midden in het leven en ineens ben je ziek. Een operatie en een aantal behandelingen volgden en ik werd "schoon” verklaard. Heel fijn, maar ik was een ander mens geworden. Ik had veel restverschijnselen die moeilijk te verklaren waren. Ik was genezen van de kanker maar “beter” voelde ik me niet. Ik was doodmoe, pijn in spieren en gewrichten, slechte concentratie, een geheugen als een zeef en ga zo maar door. na enige tijd kwam de diagnose; Fybromyalgie, reuma van de weke delen. De klachten kregen een naam. Dat gaf mij een soort rust. Ik wist wat ik had. Ik moest leren met de beperkingen te leven en me niet door de beperking te laten leven. Soms lukt me dat heel goed maar er zijn ook periodes dat de ziekte de kop op steekt en dan is het erg moeilijk om positief te blijven en door te gaan. Gelukkig heb ik veel lieve mensen om me heen die me door zo'n periode heen helpen. Daar ben ik hen heel dankbaar voor. Mijn leven gaat zoals het gaat....