Sinds ik de diagnose in juli 2016 kreeg, dat ik een agressieve vorm van hersenkanker heb, tollen gedachtes door mijn hoofd. Het eerste wat ik gedaan heb is, is grip krijgen op deze gedachtes vanuit de filosofie van de stoÏcijnen: 'Het leven van een mens is wat zijn gedachten ervan maken'. De structuur heb ik gevonden bij de theorie van Kübler Ross, die de fasen beschrijft wanneer je wordt geconfronteerd met slecht nieuws: eerst de fase van ontkenning, daarna van woede, vervolgens ga je marchanderen, mogelijk dat vervolgens het verdriet toeslaat, voordat je toekomt aan de aanvaarding. Door steeds mijn gedachtes te kunnen verklaren vanuit die fasen, was ik beter in staat deze in een positieve en constructieve richting te sturen.Maar dagelijks heb ik deze techniek nodig om tegenvallende gedachtes de goede kant op te sturen. Op dit moment heb ik veel last van het feit dat de prednison (dexamethason) mij zo dik maakt. De gedachte dat ik vanavond naar een leuk toneelstuk kan gaan - en dus nog leef - en over 3 weken mijn dochter weer in de armen kan sluiten na haar reis door Canada – voorkomen dat ik in die negatieve spiraal blijf hangen. Want niet het feit dat ik tijdelijk wat dikker ben is belangrijk, maar dat ik haar nog mag zien.