In september 2016 werd bij mij, een alleenstaande vrouw van toen 44 jaar, borstkanker geconstateerd. Cliché maar wat was het een achtbaan waar ik in terecht kwam. Van de gedachte ' ik ga dood' naar ' ik heb nog een kans' maar ook, hoe onbelangrijk het ook mag klinken ' hoe moet het met mijn bedrijf?'. Alle behandelingen en de operatie zijn inmiddels achter de rug en alles is goed gekomen. Voor zo ver je daarvan kunt spreken, garantie tot de deur. Ik ben er het afgelopen jaar hup, hup, doorheen gerend. Ben gewoon door blijven werken. Ik was immers fit ( heb een sportbedrijf) dus ik kon het allemaal best aan. Alleen bij bepaalde afspraken of als ik zelf niet meer mocht rijden, ging er iemand met me mee. De dag van de operatie heb ik me voor het ziekenhuis af laten zetten, ik ging alleen naar de bestralingen, het was toch immers peanuts allemaal? Het moest nu eenmaal gebeuren om beter te worden. En nu, nu besef ik eigenlijk pas wat er gebeurd is en dat het geen peanuts was. En nu is het voor de buitenwereld klaar. Ik ben immers weer beter. Maar voor mij begint het nu pas echt. Het leven na de kanker is begonnen en ik moet mijn weg daar nog in vinden. Ik hoop met een beetje hulp van vrienden en familie.