Op een dag lag hij naast zijn fiets. 81 jaar. Pijn op de borst, hij kon niet meer en belandde in het ziekenhuis, waar hij 10 jaar eerder ook al was gedotterd en een paar stands had gekregen. Dit keer kreeg mijn vader een nieuwe hartklep en 3 omleidingen. De operatie slaagde, hij mocht naar huis ook al was hij er beroerd aan toe. De oorzaak bleek een bacterie op de hartklep. Het lukte niet om die opnieuw in het ziekenhuis onder controle te krijgen. De artsen deelden het sombere nieuws mee: “neem hem mee, hij heeft nog 5 dagen te leven.” Iedereen kwam om afscheid te nemen. Kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden. Het was heel intens. Wij zaten onwerkelijk boven met de begrafenis ondernemer terwijl mijn vader beneden lag bij te komen. De dagen verstreken. Het werd nog onwerkelijker want hij werd met het uur sterker. De begrafenis ondernemer werd weer afgezegd. Inmiddels zijn we ruim 2 jaar verder. Mijn vader is thuis, mijn moeder zorgt voor hem. Veel gaat langs hem heen, hij heeft vasculaire dementie naast een al bestaand klein herseninfarct. Een gesprek voeren gaat moeizaam. Hij zit, slaapt. Toch is hij blij, blij dat hij er nog is, thuis met zijn vrouw samen, blij met iedereen die even langskomt en aandacht aan hem schenkt.