Is iemand zijn speciale meisje zijn wel zo speciaal? Wat levert het uiteindelijk op? Hoe bijzonder maakt het je? Maakt het je leven mooi? Waar is mijn kindertijd gebleven? Was ik écht kind? Heb ik zorgeloos kind kunnen zijn? Het eerlijke antwoord is nee! Want als kind was ik al eenzaam, bang en nergens echt veilig. Vandaag de dag hoor ik mensen zeggen dat ik dát verleden toch achter me moet laten, maar hoe reëel is dat? Er zijn periodes dat alles tegenzit en dat mijn trauma’s het overnemen. Dan ken ik sinds mijn 10e maar één manier! Eten of juist niet eten. Volproppen en uitkotsen. Mijn walging over álle vieze dingen die met mij gebeurd zijn uitkotsen, het walgelijke kind moet verdwijnen, ik moet mezelf minimaliseren! Ik verdien het dan niet om te bestaan. Het kind van vroeger verdient het dan niet om te bestaan. Omdat ik op die momenten letterlijk kan voelen wat er met dat kind is gebeurd. Dat heeft me wel eens zover gebracht dat ik niet meer verder wilde. Dan denk ik aan de Eeyore die ik op mijn arm getatoeëerd heb staat, als symbool voor de lieve vrienden die ik heb. Zij vinden mij wél wat waard, in tegenstelling tot al die stemmen van vroeger.