Dit is het levensmotto van Jan van de Putte, psychiater en A.L.S.patiënt sinds 2009. Ik schrijf dit verhaal namens mijn man, omdat hij dat zelf bijna niet meer kan. Hij heeft de trage vorm van A.L.S. en hij heeft na de diagnose nog zo lang mogelijk doorgewerkt als psychiater op de PAAZ van een algemeen ziekenhuis. Toen hij begon te vallen in het bijzijn van zijn patiënten was het tijd om te stoppen. Na zijn afscheid heeft hij een nieuw ritme moeten vinden en dat is mede door zijn vele vrienden en zijn positieve levenshouding goed gelukt. Hij gaat met zijn tennisteam gewoon nog mee op trainingsweekend en anderen gaan met hem naar musea of de film. Ook gaan we nog zoveel mogelijk naar ons vakantiehuisje op Terschelling, waar hij al de fietspaden neemt met zijn electrische rolstoel en waar het zelfs mogelijk is om weer over het strand te rijden met een rupsrolstoel. Wij gaan er bij alles van uit dat als iets niet lijkt te kunnen, we toch een weg zoeken om het wel te doen en meestal lukt het dan toch. Kortom, Jan blijft positief tot het tegendeel bewezen is en samen zijn we sterk, want ALS heb je niet alleen.