Ik voel een immense afstand tot mijn 'normale' leven wat ik, voor ik ziek werd, leidde. Wellicht omdat de kanker die akelige postpakketachtige plastic inpaklaag van m'n leven heeft afgescheurd. Dingen die ik eerst niet voelde voel ik nu wel. Vragen die ik eerst niet stelde stel ik nu en dingen die ik eerst niet zag zie ik nu heel duidelijk. 'Normaal' gedijt het beste als het onuitgepakt blijft ben ik gaan beseffen. Ik probeer het als een vloek én zegen te zien, die k*ziekte. Er zijn dagen dat ik alleen maar wil slapen en dagen dat ik rondloop met stapels energie. Dagen dat ik van plan ben alle statistieken aan mijn laars te lappen en dagen van totale paniek. Alles staat op zijn kop, mijn wereld is heel klein geworden en speelt zich vooral af in ziekenhuis en revalidatiecentrum en mensen waarvan ik dacht dat ze zouden blijven gaan een andere weg.

Wanneer ik mij goed voel durf ik mijn kanker als wake-up-call te zien. Een kans op iets beters dan 'normaal', een kans op iets echts. De weg vooruit is vrij. Geen idee of het pad vooruit nog een jaar verder loopt of een paar meer.