Vroeger was ik jong en hemelbestormend. Ik leefde op de toppen van het bestaan. Op mijn 27ste werd ik in Assen de jongste schouwburgdirecteur van Nederland, in 1972 werd ik directeur van het theater de Lantaren. In 1976 was alles afgelopen. Een verlamming, die zichzelf de ziekte van Guillain-Barrée noemde sloeg toe. Er was een machine die adem voor me haalde en de enige beweging die ik nog kon maken was knipperen met mijn ogen. Een bed was mijn wereld. Geen idee hoe ik het overleefd heb. Toen ik uiteindelijk weer uit de voeten kon was de wereld zoals ik die gekend had verdwenen. Vrouw weg. Werk weg. Alles weg. De leegte. Het zelfbeklag. De jammer. Het heeft even geduurd voor ik weer om mezelf kon lachen. En toen liep ik de mooiste vrouw van Rotterdam tegen het lijf. Mijn mooie rooie. Het echte leven kon beginnen. In 2012 stierf ze. De oorverdovende en onbewegelijke stilte was terug van weggeweest. Maar tot mijn verbazing kwam het leven weer terug. Na een jaar diende een nieuwe overweldigende liefde zich aan. Mijn enige ambities zijn om nog wat woorden te schrijven, nog wat beelden in elkaar te plakken en om van mijn meisje te houden. Ik hoef daar gelukkig geen enkele moeite voor te doen, want het gaat vanzelf.