Mijn halve leven stond in het teken van het vinden van de juiste diagnose voor mijn auto immuunaandoeningen. In 2006 kreeg ik de diagnose lupus en krijg mijn ziekte een gezicht wat bestreden moest worden met hoge doseringen prednison en chemokuren. Mijn hersenen liepen behoorlijke beschadigingen op. Toch kreeg mijn leven op de rit. Dat veranderde in een drietraps raket, eerst was er de val op mijn fiets waarbij ik zoveel bloed verloor dat mijn aorta beschadigd raakte. In de tweede trap scheurde ik dezelfde aorta uit elkaar maar werd het niet herkend door de dokters. Pas in de derde trap werden alle puzzelstukken gelegd in een groot academisch ziekenhuis en was mijn situatie met terugwerkende kracht in acuut levensgevaar. Daar kwamen mijn auto immuunaandoening om de hoek. Deze blokkeerde door ontstekingen de spoedoperatie die mijn leven zo hard nodig had. Voordat ik succesvol geopereerd zou kunnen worden balanceerde ik meer dan drie maanden in het gezelschap van "de dood nabij". In een 8 uur durende operatie kreeg ik mijn toekomstverwachting weer terug en sta ik weer midden in het leven waarvan ik ook weet hoe beperkt het soms is.